Wim "Kammetje" Brouwer: de avontuurlijke chauffeur van vroeger

Interview met gepensioneerd chauffeur Wim Brouwer (80): "Vertel mijn verhaal door en zorg dat het Nederlandse transport weer groot wordt!"

Internationaal vrachtwagenchauffeur Wim Brouwer

Deel deze pagina

Met zijn energieke uitstraling, witte sneakers en stralende ogen zou je niet zeggen dat Wim Brouwer al 80 jaar is. Zijn bijnaam vroeger? "Kammetje", vanwege zijn grote kuif. Wim lacht: "Je gelooft het misschien niet, maar vroeger had ik een flinke bos haar."

Wim is een gepensioneerd vrachtwagenchauffeur en heeft zijn hele leven lang met trots in het vak gewerkt. Hij reed maar liefst 50 jaar voor A.Hak Transport uit Ridderkerk, een bedrijf dat zich richt op speciaal transport. Op zijn 16e begon hij als kraanmachinist bij A.Hak, dat toen vooral werkte aan het plaatsen van damwanden en gasleidingen. Toen hij 21 werd, stapte hij over op de vrachtwagen, eerst in Nederland, maar al snel bracht zijn werk hem naar verre landen.

Van Turkije tot Kosovo: een leven vol avontuur

Zijn eerste rit naar het buitenland staat nog helder in zijn geheugen. "Het was alsof ik terug in de tijd ging," vertelt Wim. "Mijn eerste internationale rit was naar Turkije. We stonden dagenlang te wachten bij de Bulgaarse grens. Je had toen geen moderne middelen zoals navigatie of mobiele telefoons. Je moest communiceren met handen en voeten, en ik voelde me echt een simpele jongen die weinig van de wereld wist. Maar dat maakte het juist spannend!"

Wim heeft talloze verhalen uit de glorietijd van het Nederlandse transport, toen hij door heel Europa reed. Van Italië tot Joegoslavië, Wim heeft het allemaal gezien. "We reden veel op Joegoslavië, totdat daar de Kosovo-oorlog begon," zegt hij. "Toen moesten we militair materieel naar het oorlogsgebied brengen. We konden natuurlijk niet zomaar oorlogsgebied in rijden, dus gingen we met de boot vanuit het Italiaanse Bari naar Griekenland. Vanuit daar reden we naar Skopje in Macedonië. Daar stonden Amerikaanse Chinook-helikopters, met van die dubbele wieken, en die vlogen onze vrachtwagens met tanks en al over de bergen naar Kosovo."

Je had alleen landkaarten en een A4'tje met plaatsnamen van de planning,

Wim Brouwer, internationaal vrachtwagenchauffeur

Geen navigatie, geen mobiele telefoon, maar wel altijd avontuur

Het rijden in de jaren '70 en '80 was een echte uitdaging. "Je had alleen landkaarten en een A4'tje met plaatsnamen van de planning," vertelt Wim. "Geen navigatie dus. Je moest goed opletten en je route vooraf plannen. En bellen naar huis was ook niet makkelijk. Soms stond je daar, met een telefoonhoorn in de ene hand, muntjes in de andere en ondertussen notities maken. Het was lastig, maar dat hoorde erbij."

Het enige gevaar? België

Hoewel het werk avontuurlijk was, is Wim bijna nooit iets gevaarlijks overkomen, behalve één keer in België. "Ik kreeg 's avonds laat een klapband op de ring van Brussel," vertelt hij. "Ik wilde in het donker geen wiel wisselen, dus reed ik naar een industrieterrein om te overnachten. Terwijl ik in bed lag, hoorde ik ineens gerommel aan mijn truck. Iemand probeerde in te breken! Ik begon keihard te schreeuwen en de inbrekers vluchtten weg. Nou, je kunt je voorstellen dat ik de hele nacht geen oog heb dichtgedaan."

Vroeger was er meer collegialiteit en respect voor de chauffeur

Wim heeft duidelijke ideeën over hoe het werk vroeger was. "De collegialiteit was heel anders. Je was meer op elkaar aangewezen, omdat er geen mobiele telefoons waren en je ook niet zomaar pechhulp kon bellen. Je hielp elkaar bij problemen. Als een collega een lekke band had, stopte je om te helpen. Nu komt de bandenboer langs en chauffeurs wisselen zelf bijna geen banden meer. Er was ook minder tijdsdruk. Soms stond je dagenlang aan de grens te wachten en niemand wist hoelang het zou duren. En het respect voor chauffeurs was groter. Het Nederlandse transport was toen het beste van de wereld. Overal zag je Nederlandse chauffeurs. Je stond soms met 80 of 100 Nederlanders bij een chauffeurscafé in Italië. Nu kom je er bijna geen Nederlanders meer tegen. Ik ben blij dat ik in die tijd heb mogen rijden. Het was het mooiste wat ik me kan voorstellen. Wat je nu ziet, rondjes rijden naar de supermarkt met een elektrische truck... Dat is voor mij geen avontuur."

Een boodschap voor de nieuwe generatie chauffeurs

Als Wim over de toekomst van het vak praat, krijgt hij een twinkeling in zijn ogen. "Mijn tip voor jongeren? Vertel mijn verhaal door! Ga rijden, vooral internationaal. Zoek het avontuur op en zorg dat het Nederlandse transport weer groot wordt.