Doordeweeks op de vrachtwagen en zaterdags langs het honkbalveld

Moe, moe en nog eens moe 

Waar zijn avontuurlijke werkdagen hem eerst een kick gaven, maakt zijn scheiding dat nu juist vermoeiend. ‘’Voor de kinderen kunnen we nog door een deur, maar daarbuiten absoluut niet. We proberen elkaar te ontlopen. Dat kost veel energie.’’ Wekelijks is Wilfred met zijn bakwagen in Brussel te vinden. Als vrachtwagenchauffeur in de bloemen- en plantentransport rijdt hij nachts met een volle vracht daarheen. ‘’Om half negen ’s avonds gaan de lichten uit en om half tien lig ik op bed. Vannacht gaat om kwart voor drie de wekker. Dat zijn achterlijke tijden, ik weet het! .’’ Het is nu topdrukte in de bloemen- en plantentransport. ‘’April en mei zijn dé maanden waarin je moet verdienen. Maar ik wil er nu juist meer voor de kinderen zijn.’’ Wilfred merkt aan zijn lichaam dat zijn werktijden en thuissituatie steeds zwaarder vallen. ‘’Het zijn vooral hele lange dagen, en ik heb genoeg andere dingen aan mijn hoofd. Ik ben ’s avonds zo moe en heb dan nergens meer zin in.’’ 

Eindelijk bij het honkbal 

Niet alleen zijn gezondheid speelt een rol in de baanswitch. Maar vooral zijn twee jongens. Wilfred heeft twee zoontjes van 9 en 11 jaar. ‘’Ze stonden altijd al op de eerste plek, maar nu met de scheiding al helemaal.’’ Hij merkt dat zijn werktijden het lastig maken om tijd met elkaar door te brengen. Na een intensieve werkdag moet Wilfred eerst even ademhalen. Als zijn kinderen er zijn, is hij vaak moe en prikkelbaar. En dat terwijl hij zijn jongens graag meer wil zien. ‘’Ik wil ze juist zien sporten en zien groeien. Ik wil dolgraag eens bij de honkbalwedstrijden van mijn kinderen kijken. Eerder lukte dat nooit, want ik werk altijd op zaterdagen.’’  

Weg uit het transport? Nooit! 

Dat de vrachtwagenchauffeur toe is aan een nieuwe baan, was glashelder voor hem. Maar ook dat hij wel in het transport wil blijven werken. Waarom hij dat zo graag wil? ‘’Ik vind het rijden heerlijk. De meesten zitten onrustig achter het stuur, maar ik word er heel rustig van. Het is zo ontspannend!’’ En het zit ook in de genen. ‘’Van mijn vaders kant is eigenlijk iedereen chauffeur. Neven en nichten, van internationaal tot nationaal rijden. Een aantal familieleden werken op Schiphol en mijn broer is buschauffeur. En mijn vader en oom waren ook buschauffeur toen ze nog leefden.‘’ Reden genoeg voor Wilfred om zich bij de instapdag te oriënteren. ‘’Ik ging er helemaal blanco naartoe. Ik vond het heel informatief, met eerlijke en oprechte bedrijven. Het was geen zieltjes winnen, maar oprecht kijken of je ergens bij past. Dat vond ik heel positief.’’  

Perfecte switch 

Ondertussen is hij al een stapje verder. Enthousiast vertelt Wilfred dat hij volgende maand met zijn nieuwe baan begint. Als vrachtwagenchauffeur bij een horecagroothandel. Hij heeft al een rondleiding gehad en ziet zichzelf na afloop al helemaal zitten bij het bedrijf. ‘’Ik ben dan om de woensdag vrij. Dan kan ik de jongste lekker naar school brengen. En dan werk ik om de zaterdag in plaats van iedere zaterdag. Op mijn vrije zaterdagen ga ik bij de honkbal kijken!’’, glimlacht hij. ‘’Het klantenwerk wat ik nu zo leuk vind, blijft hetzelfde. Maar ik hoef niet meer zo vroeg mijn bed uit, heb verplichte pauzes en maak kortere dagen. En het bedrijf is dichter bij mijn huis.’’  

Kan niet wachten 

Het werk bij zijn nieuwe baan is ook fysiek minder zwaar. Wilfred heeft straks een laad- en losdock. Dit is een speciale plek bij bedrijven waar chauffeurs kunnen laden en lossen. Zo hoeft Wilfred niet meer op zoek naar geschikte plekken. Ook heeft hij speciale apparatuur, zoals laadkleppen of een heftruck. Dit helpt hem bij het tillen van zware goederen. ‘’Ik verwacht dat mijn werk een stuk makkelijker wordt. Ik ben op tijd thuis en als de jongens hun huiswerk afhebben, kunnen we gezellig samen eten maken.’’ Wilfred kan niet wachten om te beginnen. ‘’Je kan veel meer dingen aan als je beter in je vel zit. Ik kijk er enorm naar uit.’’ We tellen mee af!